אוּלַי נִצְטָרֵךְ לְיוֹתֵר מִיַּעַר וּרְאִי יָשָׁן. אוּלַי
לְסוֹד גָּדוֹל.
נִבְרָא אוֹתוֹ מִן הַלֹּא כְלוּם
וְיִבְלַע אוֹתָנוּ.
אוּלַי נִצְטָרֵךְ לְרַגְלַיִם אֲרֻכּוֹת
שֶׁיּוֹלִיכוּ שׁוֹלָל אֶת הַמֶּרְחָק
בֵּין הַקָּצֶה לַתְּהוֹם.
אֲנִי, כְּשֶׁלְּעַצְמִי, צְרִיכָה
אַלְבּוֹם תְּמוּנוֹת שֶׁל עַבֵּד אֶלְחָלִים בְּאַחֲרִית יָמָיו
וּשְׁתֵּי תְּמוּנוֹת יְשָׁנוֹת, לִפְנֵי הַמִּלָּה וְאַחֲרֶיהָ.
אֲנִי רוֹצָה מָוֶת מְעֻדָּן.
לֹא קְפִיצָה מֵהַר הָאֱלֹהִים.
לֹא רַעַל שֶׁיִּקְרַע אֶת מֵעַי.
אֲחֵרִים יֹאמְרוּ: הִתְאַבְּדוּ.
וַהֲרֵי רַק טָעִינוּ בְּהַעֲרָכַת הַמֶּרְחָק
בֵּין אַהֲבָה לְלֹא אַהֲבָה.
ربّما نحتاج أكثر من غابة ومرآة قديمة، ربّما
لسرّ كبير.
نخلقهُ من العدم ويبتلعنا.
ربّما نحتاج قدميْن طويلتيْن
تغرّران بالمسافة
بين الحافة والهاوية.
أنا، عنّي، أحتاج
ألبوم صور عبد الحليم في آخر أيامهِ
وصورتين قديمتين: قبل الختان وبعده.
أريد موتا ناعما
لا قفزا من جبل الربّ
ولا سُمّا يقطّعُ أحشائي.
سيقول الآخرون: انتحرا.
كلّ ما في الأمر أنّنا أخطأنا
في تقدير المسافة
بين الحب واللا حبّ.
